Boðskortið í ár.

Á þessu ári eru 100 ár liðin frá konungskomunni 1907, hverrar vér viljum nú minnast. Drottningar erum vér og munum nú heiðra minningu karlaveldis hinna horfnu tíma en jafnframt fagna  breyttum og betri högum vorum og blása til veislu þar sem vér komum saman af glæsibrag og heiðrum konungsdæmið í hverri og einni.  

Drottningardagur víns og rauðra rósa.... Laugardaginn 24.febrúar 2007 kl.18.00 síðdegis munum við drottningarnar hittast í gasalega lekkeru dömuboði.  Sem eðalborinni dömu er yður hér með boðið að taka þátt í selskapnum ásamt öðrum þokkadísum bæjarins. Það þarf vart að taka það fram við drottningu eins og yður að nú ber að taka fram allt fínasta pússið og pjattið og sem allra mest í royalrauðum lit: síðkjól, hatt og hanska, hælaskó og alla stóru þungu glitrandi steinana sem rykfallið hafa í svissneskum bankahólfum fram að þessu!  

Undirbúningsnefndin mælir með því að þér undirbúið yður af kostgæfni fyrir boðið og vér leyfum oss að benda á nokkur atriði sem reynst hafa afar vel: Takið laug um nónbilið í slakandi rósabaði með ískalt hvítvín og jarðarber á baðkersbrún meðan Edith eða Marlene mala letilega á grammifóninum. Á meðan Carmenrúllurnar hitna er gott að lakka táneglurnar, setja upp gerviaugnahárin eða prófa séttéringuna í himinbláum augnskuggunum,- ekki gleyma eldrauðum varalit sem er vörumerki sannrar drottningar. 

Ef þér ætlið að fá yður oggulítið í staupinu og verða dulítið “let på tåen” þá er gott að taka með hugguleg drykkjarföng og ef til vill einhvern lítinn og sætan dömurétt þar sem oss gæti dvalist fram eftir.... 

Vellyktandi ásamt litlum sætum dömulegum drottningarfordrykk verður í boði hússins...en ef þér eigið einhverjar lekkerar myndir frá fyrri dömuboðum, þá endilega hafið þær með ef þér vilduð vera svo elskulegar. Hlakka til að sjá yður elskuleg! 

Mynd

Veisla sú er frú Nielsen gekkst fyrir og annaðist um við Ölfusárbrú, til handa Friðriki konungi og föruneyti hans 1907, án nokkurs sýnilegs styrks úr ríkissjóði, sætti aðdáun. Hún var svo vegleg og snyrtileg, að konungurinn hafði sjálfur orð á því, hversu unaðslegt væri þar að vera.